تحقیق جنگهاي صليبي
جنگهاي صليبي : 1095-1291
I – علل
جنگهاي صليبي اوج حواث قرون وسطي و شايد جالبترين واقعه اي بود كه در تاريخ اروپا وخاور نزديك روي مي داد. اكنون دو دين بزرگ جهان ،اسلام و مسيحيت ، بعد از قرنها مناظره،سرانجام آن را به حكميت نهايي بشرـ يعني به ميدان جنگ – واگذارمي كردند. تمام ترقيات قرون وسطايي ، جميع عرصة‌بازرگاني و جهان مسيحي ،همة‌شور و اعتقاد مذهبي ،وكلية‌قدرت فئوداليسم و فريبندگي شواليه گري در دويست سال جنگي كه براي بشر و منافع بارزگاني در گرفت به اوج كمال و ذروة‌اعتلا رسيد.
اولين علت مستقيم جنگهاي صليبي پيشتازي تركان سلجوقي بود. دنيا خود را با سلطة‌مسلمانان بر خاور نزديك وفق داده بود. خلفاي فاطمي مصر در حكومت بر فلسطين طريق مدارا پيش گرفته بودند و ،صرف نظر از چند واقعة استثنايي ، فرقه هاي مسيحي آن سامان از آزادي زيادي در پيروي از تعاليم ديني خويش برخوردار بودند. حاكم،خليفة ديوانة‌قاهره، كليساي قيامت را ويران كرده بود ( 1010)لكن خود مسلمانان مبالغ معتنا بهي خرج تعمير مجدد آن كرده بودند. در سال 1047،جهانگرد و شاعر ايراني، ناصر خسرو ، كليساي مزبور راجنين توصيف كرد:«… جايي وسيع است چنانكه هشت هزار آدمي را درآن جاي باشد،همه را به تكلف بسيار ساخته از رخام رنگين و نقاشي و تصوير ، وكليسا را از اندرون به ديباهاي رومي آراسته مصور كرده و بسيار زر طلا بر آنجا به كار برده ، و صورت عيسي عليه السلام را چد جا ساخته كه بر خري نشسته .»
اين فقط يكي از كليساهاي متعدد در بيت المقدس بود . زايران مسيحي حق داشتند آزادانه به اماكن متبر كه رفت و آمد كنند، ساليان ساليان سال بود كه زيارت فلسطين نوعي عبادت يا كفاره محسوب مي شد،همه جا اروپا ،انسان كساني را مي ديد كه برگهاي نخل فلسطين را چليپا وار، به نشانة‌زيارت از اماكن متبر كه ،زيور تنپوش خويش مي كردند.،پيرز پلومن معتقد بود كه اين قبيل افراد «رخصت داشتند كه از آن پس تمام عمر سخن دروغ بگويند .» لكن در 1070 تركان بيت المقدس را از چنگ فاطميان بيرون آوردند، و زايران مسيحي از اين پس ناقل رواياتي بودند دربارة‌تعدي تركان وبي حرمتي
آنها نسبت به اماكن متبركه. طبق روايتي قديمي كه صحت آن مسلم نيست ،يكي از زايران به نام پير لوميت ( پير منزوي )از جانب سيمون ،بطرك بيت المقدس ،نامه اي نزد پاپ اوربانوس دوم به رم آورد كه در طي آن تعقيب و آزار مسيحيان فلسطين بتفصيل بيان ،
واز پاپ عاجزانه تقاضاي كمك شده بود (1088).
دومين علت مستقيم جنگهاي صليبي تضعيف خطرناك امپراطوري بيزانس بود. امپراطوري مزبور مدت هفت قرن ميان تقاطع بزرگراههاي اروپا و آسيا قرار داشت ومانع تهاجم لشكريان آسيايي وخيل جماعات چادرنشين استپها به اروپا بود. اكنون اين امپراوري بر اثر نفاقهاي داخلي، بدعتهاي مخرب، و شقاق 1054 كه ماية‌جدايي آن از غرب شده بود، آن قدر ضعيف بود كه ديگر نمي توانست موفق به انجام اين امر خطير تاريخي شود. در حالي كه بلغارها، پجنگها ، كومانها ،, وروسها بر دروازه هاي اروپايي آن هجوم مي بردند،تركان مشغول تكه تكه كردن ايالات آسيايي آن امپراطوري بودند. در 1071
سپاهيان بيزانس تقريباً در مناذگر تارومار شدند . تركان سلجوقي ادسا{ الرهايا اورفه }، انطاكيه ( 1085)، طرسوس، حتي نيقيه را تسخير كردند واز آن سوي بوسفور چشم برخودشهر قسطنيه دوختند. امپراطور آلكسيون اول (1081-1118)، با امضاي عهدنامة‌خفت آوري ،بخشي از آسياي صغير را نجات بخشيد، لكن براي مقابله با هجومهاي بيشتر فاقد قواي نظامي بود. اگر قسطنطنيه به دست تركان مي افتاد،تمامي اروپاي خاوري در برابر لشكريان آنها مفتوح مي شد وفتح تور ( 732) بي نتيجه مي ماند. آلكسيوس غرور مذهبي را فراموش كرد،سفرايي نزد پاپ اور بانوس دوم و شوراي
پياچنتسا گسيل داشت،واروپاي لاتين را تشويق كرد اورا در هزيمت دادن تركان از اروپا ياري كند. آلكسيوس مي گفت كه مبارزه با اين جماعت كفار در خاك آسيا عاقلانه تر خواهد بود تاآنكه دست روي دست نند و منتظر سيل آنها از طريق شبه جزيرة‌باكان به
پايتختهاي اروپايي باشند. سو مين علت مستقيم جنگهاي صليبي حس جاه طلبي شهرهاي ايتاليايي مانند پيزا،جنوا،ونيز، وآمالفي بود كه مي خواستند دامنة‌قدرت تجاري روزافزون خود را بسط دهند. هنگامي حوزة حكومت مسلمين را در اسپانيا كاهش دادند (از 1085 به بعد)،مديترانة باختري به روي بازرگانان مسيحي بازشد. شهرهاي ايتاليايي از راه بنا
صادر كنندة كالاهاي داخلي و مصنوعات وراي آلپ ثروتمند تر و نيرومندتر شدند و در صدد بر آمدند به برتري مسلمانان در مديترانة‌خاوري پايان دادة‌بازارهاي خاور نزديك را به روي امتعة اروپاي باختري بكشانيد.م اطلاع نداريم كه اين سوداگران ايتاليايي تا چه حد به شخص پاپ تقرب داشتند. تصميم نهايي از جانب خود اوربانوس گرفته شد. اين فكر به مخلية ساير پاپها هم خطور كرده بود. مثلا ژربر، كه به اسم سيلوستر دوم مقام ياپي را احراز كرد،از عالم مسيحيت خواستار نجات بيت المقدس شد،و بنا به اصرار او جماعتي از مبارزان مسيحي بي نتيجه قدم به خاك سوريه گذاشتند(حد1001). گرگوريوس هفتم در گرماگرم مبارزة‌متهدم كننده اي با هانري چهارم گفته بود:«جان بر كف نهادن در راه نجات اماكن متبركه در نظر من بمراتب خوشتر است تا حكومت بر عالمي.» هنگامي كه اوربانوس در مارس 1095 رياست شوراي پياچنتسا را به عهده گرفت، آتش آن مبارزه هنوز سرد نشده بود. در اين شورا اوربانوس به حمايت از تقاضاي سفيران آلكسيوس سخن گفت ،اما توصيه كرد تا مجمع عظيمتري به نمايندگي از جانب قاطبة‌مسيحيان براي اعلام جنگ عليه اسلام تشكيل نشده است، در گرفتن تصميم شتاب نورزند.م احاطة وي بر اوضاع زيادتر ازآن بود كه تصور كند در چنين امر
خطيري،در يك سرزمين دور دست ، پيروزي مسيحيان قطعي باشد. بي شك اوربانوس پيش بيني مي كرد كه شكست در اين مهم به حيثيت مسيحيت وكليسا سخت لطمه خواهد زد.شايد اشتياق داشت كه جنگجويي نامرتب بارونهاي فئودال و دزدان درياي نورمان را به صورت مبارزه اي مقدس درآورد و اروپا و امپراطوري بنزانس را از خطر مسلمانان برهاند. آرزوي اوربانوس آن بود كه كليساي شرقي را دوباره به زير سلطة حكومت پاپي، وعالم مسيحي را به صورت جهان نيرومندي تحت فرمان پاپها در آورد وبارديگر شهر رم را به پايتخت جهان مبدل كند. اين مفهوم ذهني ناشي از نهايت دولتمردي بود
از مارس تا اكتبر 1095 اوربانوس به سياحت در ايتالياي شمالي و فرانسة‌جنوبي مشغول بود و از امر ا وبزرگان قوم براي كمك ضروري در اين راه نظر خواست. در
تحقیق جنگهاي صليبي