فایل مارکت

مقاله بررسي زيست محيطي و فلوريستيكي دامنه هاي جنوب غربي رشته كوه بينالود

چكيده

مطالعه حاظر، بررسي زيست محيطي و فلوريستيكي گياهان دامنه هاي جنوب غربي ارتفاعات كوه بينالود در شمال شهرستان نيشابور با وسعتي حدود 500 كيلومتر مربع است. اين مطالعه به منظور شناخت گونه هاي گياهي و بويژه شناسايي گونه هاي كمياب و در معرض انقراض و همچنين براي افزايش دانش ما در مورد محيط زيست اين منطقه انجام شد، چرا كه اولين قدم در راه حفظ محيط زيست، شناخت دقيق و علمي آن مي باشد. پوشش گياهي منطقه شامل 488 گونه و زيرگونه متعلق به 301 جنس از 67 خانواده ي گياهي است كه از بين آنها تعداد 20 گونه جزو گياهان كمياب و در معرض انقراض مي باشند. تروفيت ها با 88/36 درصد شكل زيستي غالب را دارند و همي كريپتوفيت ها و كامفيت ها به ترتيب با 01/34 و 68/11 درصد اشكال زيستي بعدي را تشكيل مي دهند. از نظر نوع ناحيه ي رويشي، 66/52 درصد گياهان آن از عناصر رويشي ايرانو-توراني و بقيه مربوط به دو، سه يا چند ناحيه ي رويشي بوده و يا پراكنش جهاني دارند. زيستگاه هاي منطقه را از روي نوع رويش گياهي، نوع بستر و ميزان دسترسي گياهان به آب، مي توان به هفت زيستگاه دشتي و مسطح، صخره اي، دامنه هاي مرطوب،دامنه های خشک ،  زيستگاه هاي آبي، واريزه ها و مناطق تخريب شده تقسيم كرد.

فصل اول: كليات

1- رشته كوه هاي بينالود

بينالود سلسله ارتفاعي به با روند تقريبي شمال غربي – جنوب  شرقي در حدفاصل شهرستانهاي مشهد و نيشابور در استان خراسان واقع است (پيوست1). اين رشته کوه داراي قله هاي متعددي است که بلندترين آنها با 3211 متر ارتفاع دارد، همچنين قله شير باد 3200 متر و قلة زرگران با 3100 متر ارتفاع در جنوب قلة بينالود-که بلندترين قلة استان خراسان مي باشد- قرار دارند. کليه آبريزهاي شمالي اين کوهستان به کشف رود و آبزيزهاي جنوبي آن به کال شور مي ريزد . روستاهاي مهمي چون زشک، شانديز، طرقبه،گلمکان در دامنه هاي شمالي و روستاها و شهرهايي مانند پيوه ژن، درود، خرو و ميرآباد در دامنه هاي جنوبي آن قرار گرفته اند.

از لحاظ زمين شناسي رشته کوه هاي بينالود بين پليت مستحکم توران و خرده قاره ايران مرکزي محاط شده است. مرز جنوبي آن گسل ميامي يا گسل شاهرود و حد شمال غربي آن را گسل سمنان مي دانند. گسترش واقعي اين زون بين نواحي شمال سبزوار و نيشابور تا مشهد است ولي با توجه به اينکه در زون مورد بحث زمين هاي دگرگون شده وآزريني وجود دارد که در آن سوي مرز (افغانستان) نيز قابل تعقيب است بنابراين، حد شرقي اين زون را به ادامه هندوکش غربي در افغانستان محدود مي کنند.(2)

اين زون بخشي از البرز را شامل است که از نظر زمين شناسي، اختصاصات ويژه اي دارد. گاهي واحد زمين شناسي بينالود را زون تدريجي بين ايران مرکزي و البرز درنظر مي گيرند، زيرا رسوبات و رخساره هاي پالئوزوئيک اين زون شبيه البرز است و گاهي آنرا جزئي از ايران مرکزي درنظر ميگيرند که در آن رسوبات اپي کنتينانتال پالئوزوئيک تقريباً در همه جا ديده ميشود، ولي در بخشهاي بالاآمده (هورست) به طور محلي، قسمت هايي از رديف هاي رسوبي حذف شده و در آن نبود چينه شناسي مشخص ديده مي شود. به علاوه، زون مزبور، طي دونين پسين – کربنيفر با البرز غربي و مرکزي و درپرمين با ساير قسمتهاي ايران از نظر حوضة رسوبي وضع تقريباً مشابهي داشته و در ارتباط بوده است (2).

مجموعه آذرين و دگرگوني اين زون که به ويژه در جنوب و مغرب مشهد بيرون زدگي دارد، شامل سه فاز دگرگوني ناحيه اي و دو مرحله گرانيت زايي است و در آن توده هاي اولترابازيک نيز وجود دارد. در مورد سن اين مجموعه هاي دگرگوني و آذرين اتفاق نظر وجود ندارد، برخي آن را پرکامبرين و بعضي به ژوراسيک نسبت مي داده اند، ولي شواهد زمين شناسي و تعيين سن مطلق نشان داده است که فازهاي دگرگوني و گرانيت زايي اوليه آن به فاز کوهزايي هرسي نين و بعدها در ترياس مياني نيز مجموعاً تحت تأثير دگرگوني هاي سيمرين پيشين قرار گرفته است(2).

ادامة قسمتي از عملکرد کوهزايي هرسي نين را که از تيان شان – پامير – هندوکش به جنوب مشهد مي رسد، نوعي فرورانش پوستة اقيانوسي (اقيانوس پالئو تتيس) مي دانند. در اين زون رسوبات کامبرين فسيل دار وجود داشته و طي سيلورين و دونين زيرين، درياي مشترکي شمال شرق ايران و ايران مرکزي را فرا مي گرفته، زيرا رسوبات مشابهي طي اين مدت در بينالود و ايران مرکزي بر جاي گذاشته شده است. ارتباط مزبور تا کربونيفر زيرين نيز وجود داشته است در حالي که در البرز رابطة مزبور به کلي قطع شده. اين وضعيت را به حرکات خشکي زايي اواخر دونين مربوط مي دانند و کنگلومراي قاعده اي کربونيفر زيرين را دليل اين حرکات ذکر مي کنند(2).

مقاله بررسي زيست محيطي و فلوريستيكي دامنه هاي جنوب غربي رشته كوه بينالود