ارزیابی تأثیر اجتماعی: رویکردی نوین در مدیریّت پایدار برنامه های توسعه
موفّقیّت مداخله گری های توسعه به دلیل ماهیّت پیچیده و چندبعدی و واکنشهای مردمی در برابر تأثیرات آنها، مستلزم توجّه لازم به زمینههای اجتماعی آن اقدامات است.
ارزیابی اثرات اجتماعی را می توان مدیریّت گام به گام اثرات طرحهای توسعه برای رسیدن به پایداری -به ویژه در ابعاد اجتماعی- نامید.
هدف آن نیز دستیابی به سطحی از توسعه است که هزینه ی مداخلات برنامه ریزی شده را بر جوامع انسانی، به حداقل و منافع را به حداکثر رساند.
مشارکت مردمی جایگاهی محوری در ارزیابی اثرات اجتماعی دارد و نشان میدهد مردم در چه شرایطی آماده اند در به ثمر رسیدن طرحهای توسعه همکاری کنند.
بنابراین ارزیابی مستلزم درک دیدگاه های افراد متأثّر و زمینه های اجتماعی، اقتصادی و سیاسی این مداخلات است
این تحقیق ضمن بررسی فلسفه و مبانی نظری ارزیابی تأثیرات اجتماعی، به تحلیل نقش آن در توسعه ی مشارکت اجتماعی و توانمندسازی مردم، استفاده از اطّلاعات و دانش کنشگران، گفتگو، مذاکره و شفّافسازی در مدیریّت پروژه و مدیریّت تضاد میان ذینفعان پرداخته است.
یافته ها نشان میدهد این رهیافت مشارکتی سعی در ایجاد تعامل سازنده در میان کنشگران نظام اجتماعی و افزایش قدرت اثرگذاری آنها بر مناسبات محلّی و ملّی در برنامه های توسعه دارد که نتیجه ی شکل گیری چنین فضایی، توسعه ای انسانی و پایدارتر در اجتماع است
نویسندگان این مقاله:
غلامحسین کرمی، کورش رضایی مقدّم