تحقیق در مورد نماز

«مقدمه»

ستايش از آن خداست، او را مي ستاييم و از او ياري مي خواهيم و از آفات نفساني و انحرافات عملي خويش بدو پناه مي بريم و بر پيامبر خاتم محمّد مصطفي (ص) و خاندان گراميش ائمه معصومين (ع) درود مي فرستيم. از آنجاي كه نماز محكمترين رشتة الفت بين بندگان و خداست و ريسمان اتّسالي است كه همة هستي و موجوديّت آدمي را به ملكوت پيوند مي دهد. و نماز صفا بخش حيات جاودان، روشني بخش راه رهروان، تكيه گاه سالكان، راز و نياز عارفان، سرماية بينوايان، درواي دردمندان، دليل گمراهان، اميد اميدواران و كليد گشايندة همة مشكلات و زدايندة غم و اندوه است. نماز حقيقي است كه كيمياي حيات بدون آن بي سود بوده و بي خبران از آن بي خردانند و محرومان از اين مقام اسير دست شيطانند و نور آن حرارت بخش زندگي و فرار از آن ريشة شرّ و افسردگي و نمازگزار واقعي بدون شك دور از هر آلودگي است. نماز نه يك گل كه گلزار عبادت است چرا كه تكبير، تحميد، تعظيم، سجود، قنوت، تشهد، از گلهاي اين بوستانند. پس به اين گلزار درآي و خود را به گلهاي آن معطر ساز و از عصارة آن دل و جان خود را شفا ببخش كه اين مصفا شفا بخش دل هاست.

چرا نماز بخوانيم؟

قرآن يكي از اسرار نماز را ياد خداوند ذكر مي كند«اقم الطلوه لذكري»[1] نماز را به خاطر ياد من به پادار بلكه ياد بزرگتر خداست«و لذكر الله اكبر»[2] زيرا انسان در زندگي اين جهان با توجّه به عوامل غافل كننده، نياز به يادآوري و تذكر دارد به اين معني كه زندگي بشود درياي بي پاياني است كه بدون ياد خدا گمراه كننده است و بشر را به غرقاب مي كشاند و اين موجود كه در كوتاهترين مدّت، خدا را از ياد مي برد و مسئوليت خويش را فراموش مي كند. آيا نبايد اوقات معيّني به هدف و مسير صحيح زندگي خود توجّه نمايد؟ علاوه بر اين كه انسان در مسير زندگي خود استقلالي نداشته و بايد از آفريدگار خود كمك گيرد. بدين جهت بايد وسيله اي باشد تا در اين فاصله هاي مختلف زماني خدا و رستاخيز و دعوت پيامبران و هدف آفرينش را به ياد او آورد و از غرق شدن در گرداب بي خبري و غفلت حفظش نمايد و نماز اين وظيفة مهم را عهده دار است. انسان، صبحگاهانكه از خواب برمي خيزد، خوابي كه از همه چيز جهان او را بيگانه كرده، برنامه زندگي را مي خواهد شروع كند. قبل از هر چيز به سراغ نماز مي رود و قلب و جان خود را با ياد خدا صفا مي دهد و از او ياري مي گيرد و آماده سعي و تلاش توأم با پاكي و صداقت مي گردد. باز هنگامي كه غرق كارهاي روزانه شد و مدّت زماني گذشت چه بسا ميان او و ياد خدا جدايي افتد وقت نماز ظهر مي شود به سراغ نماز و راز ونياز با معبود مي رود تا اگر گرد غفلت بر قلب او نشسته آنرا شستشو دهد و همين طور نماز عصر و مغرب و عشاء. نكته قابل توجه اين است كه در آيه اي خداوند مي فرمايد: نماز را بپادار تا ياد من باشي امّا در جايي ديگر ياد خودش را آرامش بخش دلها اعلام مي كند «الّا بذكر الله تطمئن القلوب»[3] و آيات پاياني سوره فجر، خطاب به جانهاي آرامش يافته مي گويد: «يا ايّها النّفس المطمئنه ارجعي الي ربّك راضيّه فادخلي في عبادي و ادخلي جنّتي» اي نفس قدسي مطمئن و دل آرام (به ياد خدا) امروز به حضور پروردگارت بازآي كه تو خشنود(به نعمتهاي ابدي او) و او راضي از (اعمال نيك) توست بازآي و در صف بندگان خاصّ من درآي و با خشنودي در بهشت (رضوان) من داخل شو. حال اگر اين آيات را كنار هم قرار دهيم در مي يابيم كه نماز، ياد خدا را در انسان زنده مي كند، ياد خدا نفس مطمئنّه را به او مي دهد و نفس مطمئنّه هم او را به مقام بندگان خاصّ و بهشت جاويد رهنمون مي كند و شايد همين امر را بتوان رمز تكرار نمازها در طول شبانه روز، پنج مرتبه دانست. وقتي از پيامبر عظيم الشأن اسلام(ص) وقتي از فلسفه نماز مي پرسند حضرت بيست و پنج حكمت براي وجوب نماز ذكر مي نمايد.«نماز از شوايع دين است، و رضاي خدا در نماز است، راه انبياء به سوي خدا مي باشد. براي نمازگزار، دوستي فرشتگان، هدايت و ايمان، نور و معرفت و شناخت خدا، تشخيص حقّ از باطل، بركت در رزق و روزي، و راحتي بدون و سلامت آن و كراهت و ناراحتي شيطان مي باشد. و نماز، سلاح مؤمن عليه كافر و موجب اجابت دعا و قبول اعمال است و زاد و توشة مؤمن عليه كافر و موجب اجابت دعا و قبول اعمال است و زاد و

تحقیق در مورد نماز