مقاله در مورد نظريه برونر
نظريه برونر
جروم برونر يکى از روانشناسان آمريکاست که در زمينهٔ يادگيرى شناختي، بويژه دربارهٔ فعاليت آموزشى و کلاس، به مطالعه و تحقيق پرداخته است. او صاحب نظريهٔ يادگيرى اکتشافي (discovery learning) است. برونر بيشتر به مطالعهٔ فرايند يادگيرى در کلاس درس مى‌پردازد و به مطالعهٔ يادگيرى حيوانات از جمله موش، ميمون و پرندگان کمتر رغبت نشان مى‌دهد. او ديدگاه‌هاى خود را در کتابى به نام به سوى يک نظريهٔ آموزشى (Toward a Theory of Instruction) مطرح کرده است. وى معتقد است که نظريات آموزشى بايد جوابگوى اين سؤال باشند که چگونه مى‌توان بهتر و بيشتر آموخت، نه آنکه تنها به توصيف و تشريح يادگيرى بپردازند. به اعتقاد او، شاگردان را نبايد در برابر دانسته‌ها قرار داد، بلکه بايد آنان را با مسأله روبرو کرد تا خود به کشف روابط ميان امور و راه‌حل آنها اقدام کنند. برونر مى‌گويد: برنامه بايد به قدرى منظم و سازمان يافته باشد که شاگرد را به فعاليت وادارد؛ زيرا اگر ما پاسخ را مستقيماً در اختيار شاگردان قرار دهيم، آنان را به کتاب و معلم متکى مى‌سازيم و سبب مى‌شويم که از خود کوششى نشان ندهند و در نتيجه، رضايت‌خاطر از يادگيرى به دست نياورند و انگيزه‌هاى يادگيرى در آنان تضعيف شود.
رشد ذهنى از ديدگاه برونر
برونررشد ذهنى کودک را به يک‌سرى گام‌هاى پياپى (A series of stairsteps) که هر کدام داراى قابليت‌هاى معينى است، تشبيه مى‌کند که رشد هر يک از اين قابليت‌ها پيش‌نياز (Prerequisite) رسيدن به گام بالاتر است. محيط‌هاى متفاوت در تسريع و کند کردن اين گام‌ها نقش مؤثرى دارند. بنابراين، اختلاف‌نظر دو دانشمند در ميزان تغييرى است که از محيط حاصل مى‌شود. پياژه عقیده داردکه تغيير به مقدار متوسط حاصل مى‌شود، در حالى که برونر به عظمت اين تغيير اعتقاد دارد.
برونر علاوه بر تأکيد نقش محيط، مى‌خواهد تغييراتى در اين نقش به‌وجود آورد، جائى که پياژه فقط ناظر به رشد در مراحل مختلف بوده و مى‌خواهد شواهدى از ادراک کودک در اين مراحل به‌دست آورد. هدف کوشش‌هاى برونر اين است که فهم کودکان را فزونى بخشيده و حرکت آنها را در طى اين مراحل تسريع نمايد.
با وجودى که برونر معتقد است تغييرات آشکار تفکر کودک يکى در زمانى است که او صحبت کردن را مى‌آموزد و تغيير ديگر در ۵ تا ۷ سالگى و سومين تغيير آشکار در آغاز دورهٔ نوجوانى به‌وجود مى‌آيد، معهذا مى‌گويد مراحل متوالى رشد ذهنى کودک به‌طور روشن با سن او ارتباط ندارند. اين نکات با سنين موردنظر پياژه براى انتقال از مرحله‌اى به مرحلهٔ ديگر، تقريباً مطابقت دارند.
او روش‌هاى پياژه را به‌صورت‌هاى گوناگون ضمن پاره‌اى از کارهاى خويش در هاروارد به‌کار برده است. به‌طور مثال، آزمايش پياژه را دربارهٔ ابقاء ذهنى کميّت بدين‌صورت تکرار نمود که پردهٔ کوتاهى بين کودک و ليوان‌ها قرار داد تا فقط قسمت فوقانى ليوان‌ها قابل رؤيت باشند.
او يک ليوان نيمه پر از آب رنگى و يک ليوان خالى بزرگتر از ليوان قبلى را به کودک نشان داد. سپس تمام محتواى ليوان کوچک را در پشت پردهٔ داخل ليوان بزرگتر ريخت. کودکان قسمت فوقانى ليوان را که آب به داخل جريان داشت، مشاهده مى‌کردند. ليکن به سبب وجود پرده، قادر به ديدن ارتفاع آب در داخل ليوان نبودند. وقتى دربارهٔ تساوى مقدار آب داخل ليوان با مقدار قبلى از کودکان سؤال شد، نصف کودکان چهار ساله و تقريباً تمام کودکان ديگر جواب صحيح دادند.
سپس او پرده را کنار زده و سؤال خود را دربارهٔ تساوى مقدار مايع تجديد کرد. وقتى کودکان چهار ساله عملاً ارتفاع آب را که در ليوان بزرگتر پائين‌تر از ليوان قبلى بود ديدند، عقيدهٔ خود را عوض کردند و اظهار داشتند که ميزان آب کمتر شده است. ليکن کودکان بزرگتر همان جواب قبلى را دادند. کودکان چهار ساله به سبب بستگى به ادراک (Perception-Bound) خود، تحت تأثير ظاهر امر قرار گرفته بودند. کودکان بزرگتر و افراد بالغ در برابر ظاهر فريبندهٔ اين آزمايش نوعى مصونيت در خود به‌وجود مى‌آوردند.
طبيعت اين مصونيت چه بوده و از کجا به‌وجود آمده است؟ توضيح برونر دربارهٔ اين مطلب بستگى به اين
مقاله در مورد نظريه برونر