مقاله در مورد یونجه
یونجه
یونجه برای درمان کمبود ویتامین A,C,E,K به‌کار می‌رود. به‌عنوان مغذی و منبع نمک‌های معدنی کلسیم، فسفر و آهن می‌باشد.
- یونجه
Medicago sativa
(L.(Papilionaceae
Cultivated medick, Alfa Alfa
ریخت‌شناسی گیاه: گیاهی پایا، ایستاده یا خیزان است که گاهی خوابیده با بن محکم و قوی، کم و بیش چوبی شده و طویل که ارتفاع آن به ۸۰-۳۰ سانتی‌متر می‌رسد. ساقه متعدد، ایستاده یا خیزان، گاهی خوابیده بر خاک، سبز علفی، برگ‌پوش است. برگ دارای سه برگچه، برگچه‌ها و از تخم‌مرغی یا پهن دراز، در انتهاء دندانه‌دار، گل به رنگ بنفش یا آبی، گاهی سفیدرنگ، مجتمع در خوشه‌های پهن دراز می‌باشد. میوه نیا، بدون کرک یا پوشیده از کرک‌های نرم و کوتاه بر هم خوابیده، فاقد خار است.
محل رویش : در بلوچستان، ارتفاعات تفتان، دیلمان، ارومیه، مسجد سلیمان، اصفهان، کردستان و بخش‌های شمالی کشور پراکندگی دارد.
زمان برداشت: در تابستان جمع‌آوری می‌شود.
قسمت مورد استفاده: قسمت‌های هوائی گیاه
کاربرد درمانی: برای درمان کمبود ویتامین A,C,E,K به‌کار می‌رود. به‌عنوان مغذی و منبع نمک‌های معدنی کلسیم، فسفر و آهن می‌باشد.
آثار فارماکولوژیک: سطح کلسترول افراد مبتلابه زیادی چربی خون را طبیعی می‌کند.
احتیاط مصرف: کاناوائین جزء سمی گیاه است.
منع مصرف: دوز بالا با داروهای ضدانعقاد خون و هورمون‌های ضد بارداری تداخل دارد. یونجه در بیماران دیابتی روی غلظت خون تأثیر می‌گذارد. مصرف دانه‌های آن در شیردهی و بارداری منع شده است.
ترکیبات شیمیائی: ایزوفلاوونوئید، کومارین، آلکالوئید، ویتامین، اسید، آمینواسید، ساپونین، استروئید، کربوهیدرات، پیگمان، موادمعدنی، پروتئین.
نحوه و میزان مصرف:
۱. دم‌کرده: ۱۰-۵ گرم گیاه خشک سه بار در روز میل شود.
۲. عصاره مائی: به نسبت ۱:۱ در الکل ۲۵%، ۱۰-۵ میلی‌لیتر سه بار در روز میل شود.
مصرف غذائی
در مقادیر کم طعم‌دهنده غذائی است.
شرايط اقليمى و خاکى يونجه
يونجه مخصوص مناطق گرم و خشک- آفتابى با آب فروان است. اگر اين شرايط فراهم باشد بسيار محصول خوبى مى‌دهد (مثلاً در خوزستان مى‌تواند ۱۵ چين بدهد)
در کرج چون هوا سرد و معتدل است تعداد چين کاهش پيدا مى‌کند و به ۵-۴ چين مى‌رسد. در تبريز چون هوا سردتر است تعداد چين ۳-۲ بار خواهد بود. در مناطق ساحل خزر چون رطوبت زياد است و خاک مرطوب بوده و تهويه نمى‌شود بنابراين يونجه به‌خوبى رشد نخواهد کرد و خشک مىشود (فقط ممکن است يک چين بدهد). با در نظر گرفتن خوش‌خوراکى و هزينه کمتر و طول بهره‌برداري، قابل توصيه است که کشت يونجه توسعه يابد.
انواع یونجه :
يونجه رازکى – يونجه سياه
نام علمى: Medicago lupulina L
نام انگليسى: Hopclover, Black medick
گياهچه
لپه‌ها در سطح بالائى سبز تيره و در سطح زيرين سبز کم‌رنگ و به طول ۴ تا ۹ ميلى‌متر هستند. اولين برگ‌هاى حقيقى به مقدار کم پوشيده از کرک‌هاى کوچک، و به‌صورت يک برگچه‌اى است. ساير برگ‌ها سه برگچه‌اى هستند.
گياه کامل
– اندام‌هاى رويشى :
گياهى يک‌سالهٔ زمستانه يا دوساله، ايستا يا خوابيده به ارتفاع ۱۰ تا ۵۰ سانتى‌متر که توسط بذر تکثير مى‌يابد. ساقه‌ها متعدد، باريک، چند ضلعى ضعيف و ترد هستند. برگ‌ها سه برگچه‌اى و برگچه‌ها واژ تخم‌مرغى تا تقريباً لوزى شکل که در قاعده گوه‌اى هستند و در قسمت‌هاى انتهائى دندانه‌دار و داراى نوکى چال‌دار هستند. طول دمبرگ‌هاى اين گياه يک سانتى‌متر و گاهى اوقات دمبرگ‌هاى پائينى تا ۷ سانتى‌متر هم مى‌رسند. ساقه و برگ‌هاى اين گياه بدون کرک يا کرک‌دار و يا داراى غده است.
– اندام‌هاى زايشى :
گل‌آذين به‌صورت خوشه و شامل ۱۰ تا ۳۰ گل زرد رنگ است که به‌صورت متراکم در کنار يکديگر قرار گرفته‌اند. طول گل‌ها ۵ تا ۱۵ ميلى‌متر است که بر روى دمگلى باريک و به طول ۲ تا ۳ سانتى‌متر مستقر هستند. در هر گل‌آذين چندين ميوه تشکيل مىشود و ميوه‌ها نيام، کليوى شکل و به طول دو تا سه ميلى‌متر است. ميوهٔ رسيده سياهرنگ، بدون کرک و يا پوشيده از کرک‌هاى متراکم يا به‌طور پراکنده داراى نقاط سفيدرنگ با کرک‌هاى ساده و يا شامل غده‌هاى پراکنده هستند. بذرهاى اين گياه زرد و يا قهوه‌اى رنگ، دندانه‌دار، به طول ۵/۱ تا ۲ و قطر ۱ تا ۵/۱ ميلى‌متر است.
موسم گلدهى آن ارديبهشت تا مردادماه است.
محل رشد و پراکنش
اين علف هرز نواحى مرطوب با خاک‌هاى قليائى را ترجيح داده و عمدتاً در چمنزارها، پارک‌ها، مزارع، حاشيهٔ جاده‌ها، کانال‌هاى آبيارى و باغ‌ها مشاهده مىشود.
یونجه Alfalfa
مقاله در مورد یونجه