مقاله تصوير برداري تشديد مغناطيسي(MRI)
در تير ماه ١٣٥٦، اتفاقي روي داد كه براي هميشه پزشكي نوين را متحول كرد. بجز در انجمن تحقيقات پزشكي، اين واقعه در آغاز تنها يك موج كوچك در جهان بيرون بوجود آورد؛ و آن چيزي نبود بجز نخستين آزمايش MRI بر روي بشر.
در آن آزمايش، در حدود ٥ ساعت زمان جهت ايجاد تنها يك تصوير لازم بود. از منظر استانداردهاي امروزي، تصوير اوليه تقريبا زشت بود. دكتر ريموند دامادين، يك دانشمند فيزيك دان، به همراه همكارانش دكتر لاري مينكف و دكتر مايكل گلداسميت، تلاش خستگي ناپذيري در ٧ سال متمادي براي رسيدن به اين نقطه، انجام دادند. آنان نخستين ماشين خود را براي رد گفته هاي كساني كه آن كار را انجام نشدني مي‌دانستند، شكست ناپذير نام دادند.
اين ماشين اكنون در مؤسسه اسميت سونيان قرار دارد. تا حدود ١٣٦١، MRI هايي با پويشگر كاملا دستي در سراسر ايالات متحده وجود داشت. امروزه هزاران عدد از MRI ها در چند ثانيه كاري كه به ساعتها زمان نياز داشت انجام مي دهند.
MRI يك فن آوري بسيار پيچيده كه توسط بسياري قابل درك نيست، مي باشد. در زير، به توصيف مختصري از آن مي پردازيم.
اساس كار
اگر شما يك دستگاه MRI را ديده باشيد، دانسته ايد كه طرح اصلي آن به صورت يك استوانه بزرگ مي باشد. يك استوانه عادي MRI ، به رغم آنكه مدلهاي جديد به سرعت در حال كوچكتر شدن مي باشند، در حدود ٣ متر طول، ٢ متر عرض و ٢ متر ارتفاع دارد. يك حفره افقي سرتاسري در داخل آهنربا وجود دارد. اين حفره، تونل آهنربا نام دارد. بيمار كه به پشت خوابيده است، توسط يك تخت مخصوص به داخل تونل كشيده مي شود. اينكه بيمار تا چه مقدار بايد به داخل تونل كشيده شود، بدون توجه به اين كه از سر يا از پا وارد آن مي شود، توسط نوعي تست مشخص مي شود. پويشگر هاي MRI در ابعاد و اشكال گوناگوني يافت مي شوند و مدلهاي جديدتر آنها، داراي چندين درجه آزادي در اطراف مي باشند؛ كه البته طرح اصلي آنها مشابه است. پويش زماني مي تواند آغاز شود كه قسمتي از بدن كه بايد مورد تصوير برداري قرار گيرد، دقيقا هم‌مركز با ميدان مغناطيسي قرار گيرد.
مقاله تصوير برداري تشديد مغناطيسي(MRI)